Źródłem cierpienia jest próba zatrzymania tego, co odeszło. To brak zgody na nieuniknione.
Jak długo chcesz opłakiwać coś, co się skończyło. Przecież życie pomimo straty płynie dalej.
Gdy pozwolisz odejść temu, co odeszło robisz miejsce na nowe.
Jest czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, czas burzenia i budowania, czas płaczu i czas śmiechu. To cykl życia.
Po upadku, gdy już odpoczniesz i zbierzesz siły warto wstać i iść dalej. Pamiętaj, że od zbyt długiego leżenia robią się odleżyny.
Pomyśl dzisiaj jak często płyniesz z nurtem życia, a kiedy chcesz je zatrzymać?
